Indien er een parochiereis georganiseerd gaat worden, wordt hier de informatie over de reis geplaatst. Tijdens de reis worden hier reisverslagen geplaatst.
Reisverslag Lourdesreis 2021
Vrijdag 1 oktober
Om 8:00 uur verzamelden zich 45 pelgrims op het Weijerplein. Allen vrij van Corona-gerelateerde klachten en met Coronapas. Na een toespraak van de burgemeester, die ons allen een zegenrijke tocht wenste, vertrokken we om 8:15 uur met de bus richting Blois. Rien de buschauffeur legde de veiligheidsvoorschriften uit en zei dat we vandaag ongeveer 675 km zouden gaan rijden. Ben vervolgde met een gebed en zegen voor onze tocht. De stemming in de bus was al opperbest: “hee, ga jij ook weer mee en ohhh gaan jullie voor de eerste keer?”. De reis ging goed. Na de Franse grensovergang was er een “Corona check”, we werden omgeleid, maar gelukkig werden we er niet uitgepikt. Met twee plaspauzes en helaas een vertraging van twee uur om langs Parijs te komen kwamen we pas om 19.30 uur in Blois aan. Het driegangen diner stond voor ons klaar. Daarna gingen de meesten slapen.
Zaterdag 2 oktober
Om 7.00uur genoten we van een uitgebreid ontbijt buffet en om 8.00 uur zat iedereen weer goedgemutst in de bus op naar Lourdes. Onderweg werd gezongen, gelachen, geslapen, gedronken en vol verwachting genoten van het veranderende landschap. Een voordeel van het reizen met de bus is dat je echt veel meer ziet van de omgeving. Zonder vertraging kwamen we om 17.25 uur aan in het hotel Helgon. We werden gastvrij welkom geheten door het personeel en na de kamertoewijzing, voorzien van een uitgebreid diner. Sommigen gingen daarna een bezoek brengen aan Maria in de grot, - dankbaar dat we behouden aan zijn gekomen.
Zondag 3 oktober
Het ontbijt was om 8:00 uur, dus we konden ietsjes uitslapen. De temperatuur was buiten 21 graden, maar liep rap terug naar 16 graden en van droog naar regen. De meesten hadden goed geslapen en stonden op tijd buiten het hotel te wachten op vertrek naar de heilige mis in de Kolbe kapel. Onderweg moesten we de regenkleding aan en begon het flink te plenzen. De Kolbe kapel is opgedragen aan de Heilige Maximiliaan Kolbe. Hij was een Duits-Pools Franciscaans conventueel priester en martelaar die vanwege journalistieke verzetsactiviteiten gevangen werd gezet in het naziconcentratiekamp Auschwitz. In 1906 zou hij een visioen hebben gehad waarin de maagd Maria tot hem sprak. Hij trad in bij de Franciscanen. Hij heeft de plaats ingenomen van een ter dood veroordeelde gevangene in Auschwitz. Ben droeg de mis op met een prachtig thema: ‘zorg dragen voor je ziel’, rust en genieten horen daar absoluut bij. Tijdens de viering voelde je dat de boodschap binnenkwam. Zo mooi. Daarna door de regen terug naar het hotel waar velen een kop koffie dronken en gezellig keuvelde met elkaar. Om 12:00 uur was het diner; het was weer overvloedig en genieten werd hier volledig in praktijk gebracht. In de middag bleef het helaas behoorlijk regenen. De ene regenwolk na de andere daalde van de Pyreneeën af. Maar ons gezelschap laat zich niet kisten door wat regenbuien, dus hielden we een Lourdes-bingo. U zult zich afvragen wat dat is? Het Bingo-team vertelde het verhaal van de verschijningen inclusief heel gedetailleerde cijfermatige data… Na een fanatieke en hartstochtelijke strijd waarin prachtige prijsjes te winnen waren, waagden een aantal pelgrims zich tenslotte toch nog naar buiten en schreven wij dit verslag.
met hartelijke groet,
Marion Loermans en Ben Wolbers, tekst
Sjaak van Zinderen, foto’s en lay-out
Maandag 4 oktober
Om 7.00 uur ontbeten er al een groot aantal pelgrims, zij gingen de Grote kruisweg lopen. Dit kon echter alleen als je goed ter been was, want het was een behoorlijke klim van ruim anderhalf kilometer lang op ongelijke bestrating. Op de plaats waar nu de grote kruisweg ligt, werd in 1872 een kruisweg opgericht met kleine houten kruisjes. Vanaf 1899 werd de huidige weg aangelegd met de twee meter hoge beelden die er nu nog staan. De kruisweg gaan is Jezus volgen op zijn weg met het kruis. Bij iedere statie stonden we stil en vertelde Ben een inspirerende tekst waarin hij de kruiswegstatie verbond met een thema uit ons dagelijks leven. Deze raakten het lijden en verdriet in ieder van ons. De wind was guur en koud, maar vanbinnen werden we warm doordat de gebeden en woorden van Ben echt binnenkwamen. Door het duister heen op weg naar het licht. Af en toe werd er een traantje gelaten en zag je mensen met een arm om elkaar. Hoe weldadig, dat aanraken weer kan zijn na de Coronatijd met de noodzakelijke fysieke afstand. (Hier in Lourdes moeten we nog veel het mondkapje op, in het hotel als je niet zit, in de winkels en op het terrein van het Heiligdom.) Na de Kruisweg verzamelden we ons met de hele groep bij het beeld van de gekroonde Maria voor een groepsfoto. Dit beeld staat midden in een rozenperk en werd in 1876 gekroond. Voor ons is dit vaak een vast verzamelpunt om de groep weer op tijd bij elkaar te krijgen. Toen iedereen weer bij elkaar was werden we getrakteerd op een consumptie in café Royal, een traditie die op deze reis is gaan horen. Het café vulde zich met oorverdovend gekeuvel en schaterlach her en der ( na de traan van de Kruisweg een bevrijdende lach in het café). Het diner om 12.00 uur in ons hotel was weer om te smullen. Om 13.40 uur gingen we met zijn allen naar het Heiligdom van Lourdes. We liepen naar de overkant van de Gave, helemaal achter op de prairie. We kwamen langs de baden, de piscines. Vanaf het eerste begin hebben zieke en kwetsbare mensen zich in het water van de bron ondergedompeld. Nu in Coronatijd is er geen aparte ingang voor mannen en vrouwen en wordt van ieder die daarvoor komt de handen, armen en gezicht gewassen, onder begeleiding van gebed. Corine en Tonnie hadden dit vanmorgen al laten doen en raadden het anderen zeker aan. Maar niet direct, want wij waren op weg naar de kleine Kruisweg. Deze kruisweg is goed toegankelijk voor rolstoelen en mensen die wat slechter ter been zijn. De weg bestaat uit in wit marmer uitgebeelde staties en ligt vlak bij de St. Bernadettekerk. De marmeren beelden werd tussen 2003 en 2008 gemaakt door de kunstenares Maria de Faykod. Hij bestaat uit 17 staties, na de 14 gebruikelijke volgen nog drie beelden: ‘Maria ziet uit naar de verrijzenis’, ‘de Verrijzenis’ en ‘Jezus en de Emmausgangers’. Ben vroeg ons te letten op de gezichtsuitdrukkingen en de handen, deze verbeelden, zijns inziens, prachtig wat bedoeld wordt. Wederom verwoordde Ben de staties van onze levensweg gekoppeld aan de lijdensweg van Christus. Mensen werden opnieuw diep geraakt. Opmerkingen die ik opving waren: ‘precies wat ik meegemaakt heb’, of ‘ohhh ik schiet ineens vol’ en ‘dit doet mijn katholiek hartje goed’. Er werden blikken van verstandhouding uitgewisseld en af en toe een knuffel. Ontroerend om de verbondenheid en compassie onderling te zien. Daarna liepen we langs de kaarsenbakken. Kleine en grote kaarsen: dag en nacht branden ze, het hele jaar door, ook in de winter. Ze staan er aan de voeten van Maria als een symbool en tevens een voortzetting van het gebed van allen die hier kwamen bidden en kaarsen opstaken en achterlieten. Wij ontsteken hier de Lourdeskaars die in de Basiliek in Boxmeer gezegend is op 29 september. Ben sprak een mooi gebed en zo zijn we verbonden met alle intenties van onze dierbaren, van parochianen, donateurs en collectegevers. Vervolgens gingen we naar de Aanbiddingskapel, de kapel van de eucharistische aanbidding, een plaats van en voor stil gebed. We verbleven daar een tijdje. De kapel ligt aan de linkerzijde van de Bernadettekerk. Deze kerk werd in 1988 ingezegend. Kees vertelde dat zij gebouwd was omdat de Rosaire (de Rozenkransbasiliek) te klein werd. Ze kan plaats bieden aan 5.000 mensen en 300 mensen in rolstoelen. Kees was deze middag (en heel de reis natuurlijk) onze gids en hij is helemaal in zijn element als hij kan vertellen. (Dus ook toen hij twee muskusratten zag. Ze kwamen uit de Gave zo het pad op waar we liepen. Kees voerde ze met koekjes.) Zijn enthousiasme werd nog groter toen we de Rosaire gingen bekijken, volgens hem de mooiste kerk van het Heiligdom. Vooral de ondeugende Maria, die daar in mozaïek aanwezig is, heeft zijn liefde. In feite gaat het hier om drie kerken boven elkaar. De onderste is de Rosaire, de Rozenkransbasiliek, met een gouden kroon op de koepel; de bovenste de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis; daartussen bevindt zich de Crypte. Deze Basiliek werd van binnen bekeken. Drie mensen gingen niet mee naar boven, zij bleven in het zonnetje zitten. Dat brengt me direct op het vermelden van het prachtige weer van vandaag. Droog, licht bewolkt en jawel de zon scheen! Dankbaarheid alom zeker na de regen van gisteren. De rondleiding op het Heiligdom eindigde na een korte bezichtiging van de Pius X. Dit is de grootste kerk van Lourdes, gebouwd in 1958. Zeer indrukwekkend groot, er zijn 25.000 zitplaatsen en er kunnen zo’n 10.000 mensen in. De kerk ligt ondergronds, ontworpen door Pierre Vago. Het heeft de vorm van een graankorrel wat verwijst naar het woord van Jezus, dat de graankorrel niet kan leven, tenzij hij in de akker sterft. Na deze indrukwekkende middag werden we weer verwend met een heerlijke maaltijd in het hotel. Bij ieders bord vinden we s’avonds steeds een klein symbolische attentie. Dat wordt ontzettend gewaardeerd, dat is zo speciaal. Om 21.00 uur staat nog deelname aan de Lichtprocessie op het programma.
Dinsdag 5 oktober
Deze morgen konden degenen die dit wilden wat uitslapen. Er zijn altijd wel een paar vroege vogels die al vóór het ontbijt naar Maria in de grot gaan en er is daar altijd wel iemand aan het bidden. Kees zegt dat hij nog nooit heeft meegemaakt dat er niemand bij de grot bij Maria zat. We konden tussen 7.00 uur en 9.00 uur ontbijten. Om 10.00 uur hadden we de viering van de handoplegging. Een mooie eenvoudige gebedsviering, waar Luc Janssens, (die onze parochie twee jaar geleden heeft verlaten om bij de Karmelieten in Duitsland te gaan wonen en werken), voorging. Hij gaf mooie woorden aan de betekenis van de handoplegging, door het woord aanraken te duiden. Een mooi citaat:
Aanraken is een teken van intieme nabijheid.
Aanraken leidt tot bevrijding, bevrijding van ziekte,vervreemding, angst en dood.
Aanraken is aanvaarden, aanvaarden dat we allemaal deelnemen aan het Koninkrijk van God.
Ieder die dat wilde kon naar voren komen en Luc legde zijn hand op de schouder en bad daarbij in stilte het Weesgegroet, je kon dat zelf ook in stilte meebidden. Er heerste een devote en respectvolle stilte. Na de viering kregen we vrije tijd tot de lunch. Deze werd naar behoefte ingevuld. Winkels kijken, souvenirtjes kopen, koffie drinken in een cafeetje. Een paar mensen gingen naar de piscines. Deze eerste dagen was het minder druk in Lourdes dan andere jaren, vanwege de Corona tijd. Maar vandaag merkten we voor het eerst dat het drukker wordt, waarschijnlijk mede omdat er vanuit Frankrijk veel pelgrims komen voor de traditionele ‘Rosaire-bedevaart’. Volgens plan vertrokken we na de middaglunch te voet of in de rolstoel naar Oud-Lourdes. Oud-Lourdes ligt een heel eind hoger op de berg dan de plek waar de grot van de verschijningen ligt. Het was maar goed, dat er twee grote liften zijn, waarmee je comfortabel naar boven kunt. Eenmaal boven brachten we eerst een bezoek aan de begraafplaats waar de ouders en een aantal familieleden van Bernadette begraven liggen. Verder lopend door de toch wel steile straatjes van Oud-Lourdes bezochten we een fabriek waar beelden worden gemaakt van elke heilige die je maar wilt, grote en kleine. Kees vertelde intussen honderduit. Het Lourdes waar Bernadette heeft geleefd, was tot in het midden van de 19e eeuw een vrij onbetekenend plaatsje. We bezochten de molen van Boly. In feite is dit het geboortehuis van Bernadette. Ze is er in 1944 geboren en heeft er volgens sommige bronnen tot haar 10e verjaardag gewoond. In 1854 moest de familie door armoede gedwongen dit huis verlaten. Ze kregen in 1863 door bemiddeling van pastoor Peyramale en Mgr. Laurence de beschikking over woonruimte in de molen van Lacadé, die iets verderop ligt. Bernadette woonde toen al bij de zusters, maar kwam er in het begin wel vaak op bezoek. De familie heeft het zeker niet gemakkelijk gehad. Want na verloop van tijd moest ze vanwege allerlei oorzaken onderdak vinden in de voormalige gevangenis. Daar woonden ze met zijn zessen in een superkleine ruimte. Toen wij ons realiseerden onder wat voor een barre omstandigheden het gezin hier moet hebben gewoond, waren de “ahhhh’ s” en “ohhhh’s” niet van de lucht. Na een korte blik in een kamer ingericht met herinneringen aan Bernadette, zijn we via de Place de Peyramale naar de plek gewandeld waar de parochiekerk gestaan heeft waarin Bernadette in 1844 is gedoopt. Deze kerk is in 1905 afgebroken en men heeft ertegenover een nieuwe kerk gebouwd, de huidige parochiekerk. Hier bevindt zich nog de doopvont waarboven Bernadette werd gedoopt. Vanwege een grote restauratie was de kerk verder niet te bezichtigen. Dit hele uitstapje naar Oud-Lourdes was behoorlijk klimmen, dalen, en duwen met de rolstoelen. Om 17.00 uur maakten we in de grote Pius X-basiliek de sacramentsprocessie mee, - nu niet lopend in de processie voor het Heilig Sacrament uit, maar vanaf onze zitplaats. Er was veel ruimte voor stille aanbidding en gebed. Het Allerheiligste werd rondgedragen door de gangen. De plechtigheid had het karakter van het lof zoals wij dit van vroeger kennen. Gezegend met het Allerheiligste en gezegend met water vanuit de hemel liepen we weer hotelwaarts. Om 19.00 uur stond het diner klaar. De avond was vrij. Het was weer een geslaagde gelaagde rijke dag.
Woensdag 6 oktober
Om 8.00 uur was het verzamelen om vanuit ons hotel naar de grot te lopen. Vanmorgen mochten wij eucharistievieren in de Grot, aan de voeten van Maria. De viering zou worden uitgezonden op www.Lourdes-France.org/nl/tv-lourdes. Ben, Luc en père Dominique, een Vlaamse franciscaan, kapelaan van het Heiligdom, gingen daarin voor. Voor de duidelijkheid: onder het Heiligdom wordt in Lourdes verstaan het gebied rond de Grot van Massabielle, waar Maria verschenen is aan Bernadette. Hoe dichter we bij het terrein van het Heiligdom kwamen, hoe drukker het werd. Al gauw werd de reden hiervan duidelijk. Vandaag begon de nationale Rosaire-bedevaart, - een bedevaart waar mensen uit heel Frankrijk aan deelnemen. Bij gelegenheid van de opening van deze bedevaart vierden de ongeveer 17.000 pelgrims de eucharistieviering in de openlucht, op het plein voor de drie basilieken van Lourdes. Voor dit gigantische gebeuren waren stevige veiligheidsmaatregelen getroffen, zowel op het gebied van terrorismebestrijding als met betrekking tot het risico van corona-besmettingen. Er stonden soldaten met Kalasjnikovs (niet fijn om te zien!) en voordat we het Heiligdom betraden, moest iedereen haar of zijn vaccinatiebewijs tonen. Een zeer tijdrovend proces. Normaal is de ruimte bij de grot tijdens een eucharistieviering vol. Nu niet. Wij schatten dat er met ons meegerekend in totaal ongeveer honderd pelgrims aan onze viering deelnamen. In feite waren er dat natuurlijk veel meer omdat onze viering werd uitgezonden. Na een half uur echter schakelde de regie helaas naar de grote viering op het plein voor de Rozenkransbasiliek. Maar dit eerste half uur is goed bekeken, gezien de vele fijne reacties die we kregen uit Boxmeer en enkele andere plaatsen in ons land. Waarvoor dank, een echte opsteker. Vanwege de Coronamaatregelen konden we dit jaar niet langs de bron in de grot lopen; andere jaren kon je dan de muur aanraken, wat een speciale ervaring is. Niet uit te leggen. Trouwens een bezoek aan Lourdes is überhaupt niet uit te leggen, je moet het echt ervaren. Mensen die ooit in Lourdes zijn geweest zullen dat beamen. Na de viering was het vrije tijd. De zon begon zowaar te schijnen, heerlijk. De lunch was weer klokslag 12.00 uur, een drie gangen menu. Steeds worden we aan tafel verrast met een symbool, schreef ik al eerder. Dit keer lag er een gehaakt engeltje naast ons bord met de tekst: ‘Engelen zijn mensen die “Licht” brengen voor een ander’. Nou, er lopen hier veel engelen rond.
Na de lunch stond een bezoek aan de Cité de Saint Pierre op het programma. Cité Saint Pierre is de voortzetting van een initiatief van Bernadette. Toen er steeds meer mensen naar Lourdes kwamen, vond zij dat er ook plaats moest zijn voor een centrum waar mensen zouden kunnen verblijven die om welke reden dan ook een reis en een verblijf in Lourdes niet kunnen betalen. Wij kregen uitleg van een Nederlandse vrijwilligster, Rieky. Cité Saint Pierre ligt op een schitterende plek in de bergen. Het nadeel daarvan is dat het best zwaar is om er met rolstoelen rond te rijden. Ook voor mensen die moeilijk ter been zijn zijn sommige stukken best lastig. Voor sommigen was de klim dan ook behoorlijk zwaar. Dat gold zeker voor ons bezoek aan de zeer eenvoudige kapel die gebouwd is naar het model van een oude schaapskooi uit de streek. Maar met een beetje onderlinge hulp kwam iedereen veilig boven. Ons voornemen om in de ‘schaapskooi’ een korte bezinning te houden, kon niet doorgaan omdat er al een eucharistieviering voor een andere groep gepland stond. Daarom hebben we onze bezinning buitengehouden. Eigenlijk was dat net zo mooi. De zon scheen en het was daarboven op de berg heerlijk toeven. Na een verdere uitleg over het centrum, daalden sommigen te voet af naar Lourdes; de meesten werden door onze chauffeur Rien weer met de bus teruggebracht. Na het diner was de avond vrij. Sommigen zijn Lourdes ingegaan, anderen brachten een bezoek aan het Heiligdom, waar het na het drukke geroezemoes van de duizenden pelgrims weer heerlijk rustig was. Nog weer anderen bleven gewoon in het hotel. Het werd een gezellige avond na een fijne dag.
Donderdag 7 oktober
Vandaag mochten we wat uitslapen. Na het ontbijt stond de slotviering op het programma. Deze werd gehouden in de kapel van het accueil Marie Saint-Frai. Dit is het eerste en oudste opvangcentrum voor zieke pelgrims in Lourdes, dat in 1874 werd gesticht door de Congregatie van de Dochters van Onze Lieve Vrouw van Smarten. De naam van het accueil is ontleend aan de naam de stichteres, mevrouw Marie Saint-Frai. De zusters van deze congregatie dragen nog steeds de zorg voor de kapel. Ben ging voor in de slotviering. Hij probeerde in een korte bezinning de sfeer van ons verblijf in Lourdes te verwoorden. Daarom hier zijn overweging: Vorige week vrijdag zijn we samen op bedevaart gegaan. En morgen gaan we alweer naar huis. Er is veel gebeurd, - deze week. We hebben persoonlijk veel beleefd. Maar ook samen, met elkaar, hebben we van alles meegemaakt en gedeeld… verdrietige dingen… mooie dingen… we hebben ervaren hoe goed het is dat we met elkaar konden optrekken… en we hebben ook ontdekt dat wij niet de enigen zijn die kwetsbaar zijn of zwak… Ik vind dat de beide lezingen daar goed bij passen. In de eerste lezing (uit de brief van Paulus aan de christenen van Kolosse, hoofdstuk 3, de verzen 13-16) was sprake van goedheid… zachtheid… geduld… zorg voor elkaar… en ook verdraagzaamheid… vergeving als er een keer iets was… In het evangelie (Lucas 1,39-45) hoorden we dat Maria onmiddellijk in actie kwam toen ze hoorde dat haar nichtje in verwachting was; ze trok over de bergen van Juda naar haar toe (een pittige reis) en bleef drie maanden bij haar. Spontane hulp, die ik deze week ook heb zien gebeuren… elkaar helpen als dat nodig was, voor elkaar klaar staan… en door dat alles heen voelde ik zorg en respect voor elkaar. Ik geloof dat in al deze onderlinge hulp en waardering ook God aan het werk was. Want God werkt door mensen… daar heb ik het vorige week woensdag in de Lourdes mis in onze basiliek ook over gehad… door onze handen, door onze woorden, door onze glimlach, door ons medelijden, door onze kleine gebaren van goedheid… Gisteren hoorden een vergelijkbaar getuigenis, toen Letty een gedicht voorlas op de berghelling naast de schaapskooi in de Cité Saint Pierre.
Handen
Gelukkig is de mens die tot het einde handen mag voelen die goed doen.
De hand die met aandacht wast.
De hand die met zorg aankleedt.
De hand die met liefde je haren kamt.
De hand die met tact aanraakt.
De hand die met hart troost.
Geen mens kan leven zonder die hand, die teder is, die behoedt, die beschermt en bemoediging uitstraalt.Tot het einde toe verlang een mens naar die hand, totdat er die ANDERE HAND is die alle wonden geneest, die alle pijn heelt, die alle tranen wist. Tot die tijd kunnen onze handen een voorproef zijn van die handen, en handen en voeten geven aan de liefde die onmisbaar is. We hebben van elkaar in de afgelopen week een prachtig geschenk gekregen. We hebben elkaar laten ervaren dat het leven – in welke omstandigheden ook – goed kan zijn als er wederzijdse waardering is, saamhorigheid, zorg, geduld en aandacht. Op bedevaart naar Lourdes gaan kan je leren op een nieuwe manier tegen het leven aan te kijken. En laten we daar vandaag niet alleen elkaar maar ook God voor bedanken.
Aan het eind van de lunch van 12.00 uur bedankte Kees namens ons allen de directie en de bediening voor de voortreffelijke zorg tijdens ons verblijf in hotel Helgon. Hij bood een collecteschaal met inhoud aan en een mand vol typisch Nederlandse lekkernijen. Na zijn speech volgde een verdiend hartverwarmend applaus. Na de lunch en even rust vertrokken we om 14.30 u naar het Bernadette Museum. Aan de hand van gebrandschilderde ramen, tekeningen en schilderijen en de maquette in de hal krijg je een goed beeld van het leven van Bernadette, de verschijningen aan haar en de eerste reacties van haar omgeving. De uitleg van Kees maakte nog eens weer duidelijk dat het verhaal van Bernadette eigenlijk geen 'mooi' verhaal is. Zij en haar familie zijn lange tijd niet geloofd en zijn daardoor in echt moeilijke situaties beland. Pas langzaam drong het tot haar plaats- en tijdgenoten door, dat er werkelijk iets bijzonders aan het gebeuren was. De komende avond, de ‘laatste’ avond zal deze keer niet in het teken staan van de traditionele ‘bonte avond’. De corona-maatregelen die wij graag willen volgen staan ons niet toe om vanachter de elk jaar weer gebruikte coulisse cabaretesk commentaar te leveren op de voorbije week. Maar… er gaan wel geruchten over mogelijke verrassingen… Daarover meer in het komende en tevens laatste bericht dat u waarschijnlijk aanstaande maandag in de nieuwsbrief van de parochie zal worden toegezonden.
Marion Loermans en Ben Wolbers, tekst
Sjaak van Zinderen, foto’s en lay-out
Vrijdag 8 oktober
Vanmorgen was het erg vroeg opstaan, vanaf 6:15 uur konden we ontbijten en om 7:00 uur vertrokken we naar Nevers. Het personeel van het hotel Helgon zwaaiden ons uit. De tassen en koffers werden professioneel snel in de bus geladen (de ervaring loont). Kees vraagt altijd: “is iedereen er? Kijk even om je heen?”. Met jaaaaaa vanuit diverse plaatsen vertrekken we dan. Vol goede moed naar Nevers. Dag Lourdes en dank voor alles. Jan is jarig vandaag, de bus was versierd en we zongen: lang zal hij leven. Het eerste uur was het erg stil, sommige mensen sliepen nog even verder in de bus. Om 9:15 uur was de eerste stop vlakbij Toulouse, even de benen strekken en naar het toilet. Weer op weg ging er in de bus een lampje branden op het dashboard, iets met de koelvloeistof. Piet keek mee onder de motorkap en zag een scheurtje in de slang. Hij veranderde iets aan de slang en de vloeistof werd aangevuld. Maar om 13.45 uur begon het erg te piepen en het rode lampje gaf een flink waarschuwing signaal. We waren net bij de tolwegpoortjes bij Tulle. Rien, de chauffeur parkeerde de bus op het parkeerterrein van de Péage. Er werd via de busmaatschappij hulp ingeroepen. Er waren drie opties: een monteur zou het ter plekke kunnen repareren, een takelwagen zou ons allen naar een garage slepen. Of er zou een vervangende bus moeten komen. We moesten drie uur wachten. De gendarmerie kwam informeren wat er aan de hand was en zette de boel nog extra af. Het zonnetje scheen en er waren toiletten. Wij waren dankbaar voor het gegeven dat we ‘enkel’ materiële schade hadden en geen persoonlijke; dat we geen ongeluk hadden gekregen en op zo’n veilige plek terecht waren gekomen. Er heerste een sfeer van: tel je zegeningen. Er kwam een medewerkster van de Péage flesjes water brengen en later kregen we ook nog water van de gendarme. Toen klonken er vele reacties als: “ahhh dit is ook Lourdes, wat een weldaad. Zo’n attente zorg voor ons, zo aardig.” (Echt barmhartigheid). Met onze tolk Luc, die een aardig woordje frans spreekt, kwam de hulp en bleek de schade ter plekke te repareren. De beste optie natuurlijk. Om 16:50 uur konden we vertrekken. Onze chauffeur Rien vond de hele situatie verschrikkelijk en bedankte ons voor het geduld en het begrip. Hij deed er alles aan om ons nog enigszins op tijd in Nevers te krijgen. Hij week af van de hoofdroute om een kortere te nemen via allerlei dorpjes en super smalle landweggetjes. We werden getrakteerd op prachtige vergezichten in de Dourdogne, en op de alternatieve route zagen we ook authentieke dorpjes. Om 21.10 uur kwamen we aan in Nevers, in het klooster Saint-Gildard. Drie uur later dan de bedoeling. De eucharistie kwam te vervallen. We konden direct genieten van een voortreffelijk diner. Ook mochten we Bernadette bezoeken. Op 4 juli 1866 vertrok Bernadette uit Lourdes om er nooit meer terug te keren. Per trein reisde ze naar het klooster Saint-Gildard in Nevers. Hier woonde ze tot haar dood op 16 april 1879. Ze was toen net 35 jaar oud. Na haar dood werd haar lichaam begraven in een grafkamer in de tuin van het klooster. In verband met het zaligverklaringsproces werd het lichaam in 1909 voor de eerste keer opgegraven. Bij die gelegenheid bleek het lichaam nog volledig intact te zijn. In aanloop naar de heiligverklaring werd het graf in 1925 opnieuw geopend en het lichaam bleek nog steeds volledig geconserveerd. Sindsdien is zij in een schrijn in de kloosterkapel te zien. Wel is haar gezicht bedekt met was, omdat het door zuurstof zwart gekleurd was. Wij bezochten haar. Indrukwekkend en ieder vol verbazing en met de vraag: “zou ze echt……?” Na ons bezoek aan Bernadette reed een medewerker als gids met ons mee naar het hotel en vertrokken we doodmoe naar onze kamers.
Zaterdag 9 oktober:
Om 7.00 uur ontbeten we en om 8.00 uur gingen we huiswaarts. Iedereen zat weer op tijd in de bus. De reis ging voorspoedig. Rond Parijs nam Rien een andere ringweg om de mogelijke file zoals op de heenreis te vermijden. Dit werkte prima. Na toilet-stops in de ochtend en een wat langere lunchpauze in het restaurant van een groot tankstation begonnen we heel rustig aan de laatste etappe van 272 km naar Boxmeer. Om 18.45 u kwamen we veilig en dankbaar aan op het Weijerplein. Wij hopen dat we jullie door onze verslagen een klein beetje hebben laten voelen dat we een prachtige en heel inspirerende bedevaart hebben gehad. Dank aan iedereen die met ons mee heeft geleefd of die er op de een of andere wijze aan heeft meegewerkt dat we deze fantastische bedevaart naar Lourdes hebben kunnen maken.
Marion Loermans en Ben Wolbers, tekst
Sjaak van Zinderen, foto’s en lay-out